Maria Cristina Madera APKs

Maria Cristina Madera werd 50 jaar geleden in Rome geboren. Sinds ze een kind was, heeft ze een duidelijke interesse getoond in schilderen en de figuratieve kunsten in het algemeen.De jaren gaan voorbij en Maria Cristina cultiveert haar liefde voor kunst door studie en haar instinct dat haar ertoe zal brengen om een ​​paar jaar te schilderen. op haar vijftiende verjaardag krijgt ze haar eerste reflex cadeau en haar interesse in fotografie verandert in een passie dankzij een oom die haar alle geheimen van de camera onthult. Een belangrijke stimulans voor haar artistieke groei krijgt ze van haar leermeester, de schilder Francesco Vaglica, bij wie ze drie jaar lang de regels van de teken- en schildertechniek gaat bestuderen. Juist in deze periode wordt zijn picturale productie intenser.De ontmoeting met de fotograaf Riccardo Guglielmin in 1997 zal beslissend zijn voor de herontdekking van een passie die al enkele jaren sluimerde. Zo wordt fotografie een constante in het leven van Maria Cristina, gevoed door een sterke gevoeligheid en een grote interesse in portretten. Zijn fotografische reis ontwikkelt zich door middel van uit het dagelijks leven gestolen beelden, discrete maar tegelijkertijd nieuwsgierige shots, geïmproviseerde weergaven van menselijke emoties.Het is precies de liefde voor expressieve directheid die zijn toekomstige productie zal kenmerken om deze te leiden, in 2002, in Sydney Australië. Hier neemt ze deel aan de "Gay Games" als de officiële fotograaf van het Italiaanse zwemteam. Haar overzeese shots verraden een grote intuïtie om een ​​moment eeuwig te maken door de beweging te immobiliseren. Het is precies de passie voor de mens en de expressieve directheid die haar ertoe brachten om in de volgende jaren vaak met zwemmen om te gaan. Van deelname aan officiële toernooien In de afgelopen jaren , ze is overgestapt op rugby, een sport waarvan ze een grote fan is van zwemmen, het bereiken van het laatste "Six Nations" -toernooi, tot het naderen van Gyrokinesis, een discipline die dans, yoga en Tai Chi combineert. foto's, gemaakt in theater en bioscoop, onthullen de grote fascinatie die portretten altijd op haar hebben uitgeoefend. In haar productie is portretten in feite een constante die haar nooit in de steek laat.Sinds enige tijd maakt een deel van haar werk deel uit van de fotografische documentatie van chirurgische ingrepen aan craniofaciale misvormingen.Hierdoor kan ze haar grootste passies, die voor geneeskunde en chirurgie in het bijzonder, en fotografie als documentatietool. Een droom die ze kon realiseren dankzij de samenwerking met prof. Domenico Scopelliti, wetenschappelijk vice-president van de Operation Smile Italia Onlus Foundation. Holistische en systemische counselor, afgestudeerd aan het Cortivo Institute van Padua en studeerde af als Facilitator in Familieopstellingen aan de school van Cristina Piazza. Ze besloot om het werk dat ze al meer dan twintig jaar als fotograaf doet binnen de helpende relatie te brengen. Dit komt omdat het leren om dingen te zien vanuit een meer evenwichtig perspectief het stelt ons in staat de puzzelstukjes in elkaar te passen en de perfectie van de tekening te herkennen.In sommige gevallen kan fotografie een nuttig middel zijn om tot een nieuwe visie te komen die ons bewust maakt van hoe er een andere perspectief van de moeilijkheid en misschien ook van de middelen die men heeft die kunnen worden gebruikt om het ongemak dat men ervaart het hoofd te bieden. Hij heeft 7 persoonlijke tentoonstellingen op zijn naam staan ​​en deelname aan verschillende groepstentoonstellingen. Voor zijn werken geeft hij de voorkeur aan wit en zwart om ruimte te laten voor de chromatische verbeelding, subjectief voor iedereen, en om de toeschouwer te verleiden tot een totaal persoonlijk gebruik van het beeld. Zelf zegt ze: "Fotografie betekent schrijven met licht en daarom ben ik verliefd op zwart en wit, omdat het me de vrijheid geeft om te spelen met licht en schaduw die ik niet in kleur vind."