[Zalecane dla takich osób]
Ci, którzy chcą studiować psychologię Adlera
・ Ci, którzy chcą dużo wiedzieć o psychologii Adlera
・Ci, którzy dużo wiedzą o psychologii Adlera i są pewni siebie
・ Ci, którzy chcą się dobrze bawić w wolnym czasie
Ta aplikacja to aplikacja o psychologii Adlera, która umożliwia przegląd relacji międzyludzkich i stereotypów, które są największym zmartwieniem ludzi i pozwalają na lepsze życie.
W rzeczywistości w przeszłości cierpiałem na depresję, ale dzięki studiowaniu tej nauki mój umysł jest mniej podatny na omdlenia i mogę radośnie spędzać dni.
Jako dziecko Adler cierpiał na skurcze strun głosowych i krzywicę. Ponadto fakt, że jego brat, który był od niego o trzy lata młodszy, zmarł na dyfteryt, gdy miał rok, a przede wszystkim to, że sam Adler w wieku czterech lat prawie umarł na zapalenie płuc, zmotywowało go do zostania lekarzem. . Po ukończeniu gimnazjum wstąpił w 1888 r. na wydział lekarski Uniwersytetu Wiedeńskiego. Po ukończeniu studiów w 1895 r. założył okulistę, a później klinikę chorób wewnętrznych w Leopoldstadt, 2. dzielnicy Wiednia, gdzie wielu przedstawicieli niższych i średnich mieszkają ludzie klasowi, głównie Żydzi. Jego pacjenci na ogół nie byli zamożni, a ponieważ jego klinika znajdowała się w pobliżu parku rozrywki Prater, wielu z nich utrzymywało się ze swoich zdolności fizycznych, na przykład jeźdźcy na trapezie i uliczni artyści, którzy pracowali w parku rozrywki na polu ryżowym. Wśród nich było sporo osób, które w młodości były słabe fizycznie, ale przezwyciężyły to wysiłkiem i wręcz przeciwnie, wzmocniły lub wykorzystały swoje słabe strony, co później nazwano „niższością narządową”. skłoniło Adlera do zastanowienia się nad ideą, którą nazwałby „kompensacją”, co pomogło Adlerowi rozwinąć teorię „kompensacji” i „nadmiernej kompensacji”. W 1897 ożenił się z Lizą Timofeyanyą Epstein, rosyjską Żydówką.
W 1898 roku Adler opublikował swoją pierwszą książkę, The Health Handbook for the Tailor. Adler był zdeterminowany, aby ulepszyć społeczeństwo poprzez odpowiednią wiedzę medyczną, więc oddzielił się od ruchów politycznych, które wrzały w tamtym czasie. W 1902 roku został zaproszony przez Zygmunta Freuda do grupy badawczej Freuda, co zapoczątkowało jego zaangażowanie w psychoanalizę. W 1907 roku opublikował swoją pierwszą pracę, A Study of Organ Inferiority, aw 1910 został przewodniczącym Wiedeńskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego i redaktorem naczelnym Central Journal of Psychoanalysis. Jednak mniej więcej od tego czasu często nie zgadzał się z Freudem iw 1911 roku Adler wraz ze swoimi głównymi kolegami założył Towarzystwo Wolnej Psychoanalizy (przemianowane na Towarzystwo Psychologii Indywidualnej w 1913 roku). Całkowicie odmienny od teorii Freuda i innych, opublikował w 1912 roku „O nerwowości”.
Służąc jako lekarz wojskowy podczas I wojny światowej od 1916 r., obserwując wojnę i wielu rannych, zwłaszcza tych z nerwicą, Adler zdał sobie sprawę, że poczucie wspólnoty ma ogromne znaczenie.Ten nagłówek był jednym z powodów, dla których po końca II wojny światowej zaczęto mówić o poczuciu wspólnoty jako o najnowszym fundamencie psychologii jednostki.
Ci, którzy chcą studiować psychologię Adlera
・ Ci, którzy chcą dużo wiedzieć o psychologii Adlera
・Ci, którzy dużo wiedzą o psychologii Adlera i są pewni siebie
・ Ci, którzy chcą się dobrze bawić w wolnym czasie
Ta aplikacja to aplikacja o psychologii Adlera, która umożliwia przegląd relacji międzyludzkich i stereotypów, które są największym zmartwieniem ludzi i pozwalają na lepsze życie.
W rzeczywistości w przeszłości cierpiałem na depresję, ale dzięki studiowaniu tej nauki mój umysł jest mniej podatny na omdlenia i mogę radośnie spędzać dni.
Jako dziecko Adler cierpiał na skurcze strun głosowych i krzywicę. Ponadto fakt, że jego brat, który był od niego o trzy lata młodszy, zmarł na dyfteryt, gdy miał rok, a przede wszystkim to, że sam Adler w wieku czterech lat prawie umarł na zapalenie płuc, zmotywowało go do zostania lekarzem. . Po ukończeniu gimnazjum wstąpił w 1888 r. na wydział lekarski Uniwersytetu Wiedeńskiego. Po ukończeniu studiów w 1895 r. założył okulistę, a później klinikę chorób wewnętrznych w Leopoldstadt, 2. dzielnicy Wiednia, gdzie wielu przedstawicieli niższych i średnich mieszkają ludzie klasowi, głównie Żydzi. Jego pacjenci na ogół nie byli zamożni, a ponieważ jego klinika znajdowała się w pobliżu parku rozrywki Prater, wielu z nich utrzymywało się ze swoich zdolności fizycznych, na przykład jeźdźcy na trapezie i uliczni artyści, którzy pracowali w parku rozrywki na polu ryżowym. Wśród nich było sporo osób, które w młodości były słabe fizycznie, ale przezwyciężyły to wysiłkiem i wręcz przeciwnie, wzmocniły lub wykorzystały swoje słabe strony, co później nazwano „niższością narządową”. skłoniło Adlera do zastanowienia się nad ideą, którą nazwałby „kompensacją”, co pomogło Adlerowi rozwinąć teorię „kompensacji” i „nadmiernej kompensacji”. W 1897 ożenił się z Lizą Timofeyanyą Epstein, rosyjską Żydówką.
W 1898 roku Adler opublikował swoją pierwszą książkę, The Health Handbook for the Tailor. Adler był zdeterminowany, aby ulepszyć społeczeństwo poprzez odpowiednią wiedzę medyczną, więc oddzielił się od ruchów politycznych, które wrzały w tamtym czasie. W 1902 roku został zaproszony przez Zygmunta Freuda do grupy badawczej Freuda, co zapoczątkowało jego zaangażowanie w psychoanalizę. W 1907 roku opublikował swoją pierwszą pracę, A Study of Organ Inferiority, aw 1910 został przewodniczącym Wiedeńskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego i redaktorem naczelnym Central Journal of Psychoanalysis. Jednak mniej więcej od tego czasu często nie zgadzał się z Freudem iw 1911 roku Adler wraz ze swoimi głównymi kolegami założył Towarzystwo Wolnej Psychoanalizy (przemianowane na Towarzystwo Psychologii Indywidualnej w 1913 roku). Całkowicie odmienny od teorii Freuda i innych, opublikował w 1912 roku „O nerwowości”.
Służąc jako lekarz wojskowy podczas I wojny światowej od 1916 r., obserwując wojnę i wielu rannych, zwłaszcza tych z nerwicą, Adler zdał sobie sprawę, że poczucie wspólnoty ma ogromne znaczenie.Ten nagłówek był jednym z powodów, dla których po końca II wojny światowej zaczęto mówić o poczuciu wspólnoty jako o najnowszym fundamencie psychologii jednostki.
